انالله وانا الیه راجعون
نابهنگام و سرانجام، مرگ فرا می‌رسد؛ ناخوانده و دردناک. هرآنکه، آگاه به این سرنوشت ناگاه باشد، دشواری عزیمت ش آسان‌تر است و اندوه اطرافیان، گران تر.
محمد ابولحسنی عزیز، آگاه بود به فانی بودن روزگار. با همه وجود، جوانی اش را صرف کار و تولید محتوای ایرانی کرد و لحظه‌های گرامی عمرش را مغتنم شمرد.
اینک جز افسوسی سوزنده، چه می‌توان گفت و نوشت از این هجرت شتابان؟ با این حال، جز آن لبخند همیشگی مرحوم ابوالحسنی، آثاری پرشمار از او به جا مانده است که یادش را برای ما همیشگی خواهد داشت. رفاقت من و محمد از سال ۹۲ صمیمی‌تر شده بود. فراموش نمی‌کنم زمانی را که برای شکل گیری برنامه‌های ماندگاری، چون “دیرین دیرین” و “گیگول” با آن مرحوم جلسات هفتگی داشتیم تا روز‌های آخر سال ۹۹ که بحث آماده سازی “خانه خلاق بهزاد” را باهم پیگیری می‌کردیم. او را کارآفرینی خلاق و ریسک پذیر یافتم که ایران و فرهنگ و هنرش را از جان بیشتر دوست می‌داشت و برای سربلندی اش، بی قرار بود و پرشور.
مرحوم ابوالحسنی در زیست بوم صنایع فرهنگی و خلاق که برای ایران پیشرفته فردا، جانمایه است، یار و یاور ما بود و بی دریغ، خدمت می‌کرد.
من امروز، یک دوست خلاق و کارآمد را از دست دادم. ایران هم. این فقدان را به پدر و مادر، همسر و فرزندانش و خانواده گرامی اش، و نیز جامعه خلاق و فناور و اهالی فرهنگ و هنر کشور تسلیت می‌گویم و برای روح آن عزیز سفرکرده، آرامش الهی را آرزومندم. یادش گرامی.
پرویزکرمی
دبیر ستاد فرهنگسازی اقتصاد دانش بنیان و توسعه صنایع نرم و خلاق
